Nu beschikt niet iedereen over een terrein om bomen op te planten. Maar wereldwijd zijn die terreinen er zeker wel! Stichting Plantations Forestières du Noun is betrokken bij de arealen die de Sultan van Foumban in het Noun departement van Kameroen ter beschikking heeft gesteld voor herbebossing. De Sultan van Foumban is de traditionele koning van het Kameroense Bamoun-volk, dat van oudsher het Noun-departement bewoont, vroeger een zelfstandig koninkrijk. In Kameroen hebben traditionele leiders, chefs en koningen de bevoegdheid om beslissingen te nemen met betrekking tot het gebruik van alle niet-particuliere terreinen. In het Noun-departement is dit zelfs zo sterk dat alle niet-particuliere terreinen worden gezien als het privé-bezit van de Sultan. Vroeg in de jaren ’90 van de vorige eeuw besloot de Sultan om een deel van “zijn” grondgebied te gaan herbebossen omdat zijn eigen bevolking hierom had gevraagd tijdens een Nguon-ceremonie. Er is toen een herbebossings-project gestart onder gezag van GAPEN, een vereniging van Bamoun-notabelen onder aanvoering van de Sultan zelf, en met technische en financiële ondersteuning van de Nederlandse houthandel Wijma en ingenieursbureau FORM Ecology (tegenwoordig: FORM International). Ook de Europese Unie heeft het project onder de naam “Recofon” (Restauration et Conservation des Forêts du Noun) enkele jaren ondersteund, maar na 2004 moest het project op eigen benen verder en dat bleek helaas te vroeg. Veel van de aangeplante arealen gingen sindsdien weer verloren door gebrek aan toezicht, waarbij ongecontroleerde savannebranden en loslopend vee de grootste schade aanrichtten. De arealen die de Sultan had toegewezen aan het herbebossings-project liggen in zeer dun bevolkte regio’s van het Noun-departement, waar de schaarse bevolking leeft van zelfvoorzienende landbouw en extensieve veeteelt. De kleine dorpjes zijn verstoken van vrijwel elke vorm van infrastructuur, de mensen wonen in zelfgebouwde huisjes, verbouwen maïs en gombo voor eigen consumptie en vaak koffie of oliepalm voor de broodnodige contanten. De veeteelt is in handen van nomadisch levende M’Bororo-herders, nauw verwant aan Peul/Fulani. Deze herders hoeden kuddes koeien die soms hun eigen bezit zijn, maar soms ook bezit van anderen, zoals welgestelde Bamoun. De M’Bororo-herders betalen een vorm van belasting om met hun kudde te mogen verblijven op het grondgebied van een dorp. Het Noun-departement heeft een tropisch klimaat, er zijn wat frissere heuvelachtige regio’s en hetere vlakten. Het jaar is verdeeld in een droog en een nat seizoen, met de grenzen ongeveer half november (start droge seizoen) en begin maart (start natte seizoen). De bevolking heeft de gewoonte om in het droge seizoen het droge savannegras in brand te steken, om het terrein op te ruimen, slangen te verjagen en wild beter te kunnen schieten. Vooral de M’Bororo-herders hebben belang bij deze branden, omdat vee-parasieten (teken, leverbotten) hiermee onderdrukt worden en het dorre gras zelfs in het droge seizoen na brand nog enkele verse sprietjes groen produceert. Hierop kunnen de kuddes het droge seizoen nét overleven. Voor klimaat en bodem zijn de branden echter schadelijk, want de bodem krijgt geen kans om een humus-laag op te bouwen en alle vastgelegde CO2 komt door het vuur weer in de atmosfeer terecht. De branden verwoesten alles wat niet in de directe nabijheid groeit van oppervlaktewater. De natuurlijke vegetatie volgt dus de contouren van de beekjes, met daartussen een patroon van grasvlakten. Deze grasvlakten zijn in principe allemaal geschikt voor herbebossing, mits ze worden beschermd tegen de savanne-branden. Dit vereist aanleg en onderhoud van brandgangen en een breed gedragen instemming van de plaatselijke bevolking, Bamoun én M’Bororo.